Zanieczyszczenia wentylacji

 Wśród zanieczyszczeń wewnętrznych można wyróżnić:

mikroorganizmy,

cząstki stałe pochodzące np. z powierzchni ciała ludzkiego lub emitowane przez ubrania,

biozanieczyszczenia, ciepło i wilgoć wydzielane przez ludzi,

substancje gazowe (gazy anestezyjne i medyczne, dwutlenek węgla wydzielany podczas procesu oddychania),

opary preparatów służących do dezynfekcji skóry pacjenta, powierzchni i sprzętu,

cząstki stałe i substancje gazowe emitowane przez elementy wyposażenia i wykończenia sali.

    Do źródeł zanieczyszczeń zewnętrznych zalicza się:

niedostatecznie oczyszczone powietrze, wpływające do pomieszczenia w sposób zorganizowany (instalacje klimatyzacyjne),

powietrze wpływające do pomieszczenia w sposób niezorganizowany z pomieszczeń o niższej klasie czystości lub o innym przeznaczeniu (infiltracja powietrza z sąsiadujących obszarów),

wnoszone do pomieszczeń zanieczyszczone materiały, narzędzia, aparatura.
    Ze względu na specyfikę obiektów służby zdrowia konieczne jest wyodrębnienie w nich obszarów i stref o określonym poziomie czystości medycznej. Wyszczególnia się:

obszar medyczny,

obszar techniczny (pomieszczenia i strefy przeznaczone na potrzeby instalacji wentylacyjnych, klimatyzacyjnych, grzewczych, wodno-kanalizacyjnych itp.),

obszar administracyjno-gospodarczy (strefa magazynowa, żywieniowa, administracyjnego zarządzania itp.)

    Najważniejszy ze względu na rozprzestrzenianie się zakażeń jest obszar medyczny. Dzieli się go na 4 strefy higieniczno-sanitarne:
1. strefa ogólnej czystości medycznej (np. sale chorych, komunikacja wewnątrz oddziału, pomieszczenia administracji i gabinety kierownictwa itp.),
2. strefa czystości ciągłej (np. magazyny zasobów czystych, magazyny materiałów sterylnych, itp.), strefa pozostająca w sposób ciągły wolna od drobnoustrojów patogennych dla człowieka),
3. strefa czystości zmiennej (np. bloki operacyjne - sale operacyjne, sale zabiegowe, opatrunkowe, badań inwazyjnych, itp.), strefa o dużych wymaganiach dotyczących czystości mikrobiologicznej, która w trakcie działania podlega często potencjalnie niebezpiecznemu skażeniu, stanowiącemu bezpośrednie zagrożenie oraz zagrożenie rozprzestrzeniania się patogenów w obiekcie,
4. strefa ciągłego skażenia (np. składy brudne, pływalnie, post morten, same kabiny WC, itp.). Pomieszczenia te podlegają stałemu skażeniu drobnoustrojami chorobotwórczymi, które należy ze względów bezpieczeństwa utrzymywać na odpowiednio niskim poziomie.

    Dla każdego z tych obszarów definiowane są inne wymagania dotyczące czystości powietrza wewnętrznego i powierzchni.